!@^%#*(),.-;_=_'>/+

Szukaj na tym blogu

Nie płacz to koniec / Don't cry this is the end

w dniu kwietnia 27, 2009

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Lviv September 2009

Pobierz link
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Popularne posty

untitled (Toronto 2012)

Tatarczuk’s performance began with the artist in contemplation with a black and white photo of himself. This photo was part of a series of portraits that Tatarczuk had taken during the festival (including countless images of other artists and participants). After a few moments, the artist tore up the photo, making confetti out of it and throwing it at the audience. The gesture was mysterious — showering us with a fragmented memory of his image. Tatarczuk had just turned hard “evidence” into mere traces (or, the trace into further traces, depending on how you understand photography). Tatarczuk had dissembled the meanings that his pose and the context had fleetingly wrought – exposing its contingencies only to provide us with a new set of possible meanings. Tatarczuk then placed two piles of paper against the wall which he supported with his hands and weight, pressing against them. He began to work with the left pile first: photos of participants from the festival who had posed for hi

Corpus (Lviv 2008)

Waldemar Tatarczuk wybrał dla swej akcji miejsce niezwykle magiczne – aptekę-muzeum wypełnioną olbrzymią ilością starych mebli, butli czy moździerzy, pełną wizerunków przedstawiających starożytnych filozofów czy lekarzy. Co więcej, w tym miejscu można natknąć się również na alchemiczne laboratorium. I właśnie postać performera, schodzącego do piwnic, korzystającego z popiołu i kurzu do budowania tajemnych napisów, budziła skojarzenia z alchemikiem poszukującym eliksiru nieśmiertelności. Sam artysta przyznał się, że performance ten jest kolejną wariacją na temat książki „Corpus”, której autorem jest Jacques Luc-Nancy.[5] Wystąpienie zostało podzielone na trzy sekwencje, a jego kwintesencją okazał się napis w języku ukraińskim: „Jak rozpoznać to ciało”. Można odnieść wrażenie, że artysta starał się w ten sposób zrealizować postulat autora książki: „Nie należy pisać o ciele, lecz zapisać ciało – ciało, a nie cielesność”.[6] Rok wcześniej, w Piotrkowie Trybunalskim, wydobył ten napis w jęz

Where is trace

with: Natalia Kida, Anna Hołoń, Łukasz Matuszewski, Paweł Mioduchowski, Joanna Niemejska, Radosław Pawlik Lublin 2009 Seven people equipped with brooms were sweeping up the floor of the workshop. A grey cloud of dust was floating in the air. The “sweepers” shaped the dust into letters that formed three words: WHERE IS TRACE. This peculiar jigsaw puzzle was completed not by the artist himself, but by a team of people he appointed. Why? Perhaps, thanks to such an arrangement, the weight of the rhetorical question was distributed to more than one human being. Thus it became part of the shared experience. The question about the trace that remains, about where it actually is, refers to what is left after every event. It also refers to memory (which consists of traces) and how it evolves, how memories become deformed and blurred, replaced by other, more vivid memories. A joint effort by seven people produces a short sentence. What happens with it next, however, is beyond thei

Obsługiwane przez usługę Blogger