!@^%#*(),.-;_=_'>/+

Szukaj na tym blogu

Nie płacz to koniec / Don't cry this is the end

w dniu kwietnia 27, 2009

Pobierz link
Facebook
X
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Lviv September 2009

Pobierz link
Facebook
X
Pinterest
E-mail
Inne aplikacje

Popularne posty

untitled (Toronto 2012)

Tatarczuk’s performance began with the artist in contemplation with a black and white photo of himself. This photo was part of a series of portraits that Tatarczuk had taken during the festival (including countless images of other artists and participants). After a few moments, the artist tore up the photo, making confetti out of it and throwing it at the audience. The gesture was mysterious — showering us with a fragmented memory of his image. Tatarczuk had just turned hard “evidence” into mere traces (or, the trace into further traces, depending on how you understand photography). Tatarczuk had dissembled the meanings that his pose and the context had fleetingly wrought – exposing its contingencies only to provide us with a new set of possible meanings. Tatarczuk then placed two piles of paper against the wall which he supported with his hands and weight, pressing against them. He began to work with the left pile first: photos of participants from the festival who had posed for hi...

Corpus (Lviv 2008)

Waldemar Tatarczuk wybrał dla swej akcji miejsce niezwykle magiczne – aptekę-muzeum wypełnioną olbrzymią ilością starych mebli, butli czy moździerzy, pełną wizerunków przedstawiających starożytnych filozofów czy lekarzy. Co więcej, w tym miejscu można natknąć się również na alchemiczne laboratorium. I właśnie postać performera, schodzącego do piwnic, korzystającego z popiołu i kurzu do budowania tajemnych napisów, budziła skojarzenia z alchemikiem poszukującym eliksiru nieśmiertelności. Sam artysta przyznał się, że performance ten jest kolejną wariacją na temat książki „Corpus”, której autorem jest Jacques Luc-Nancy.[5] Wystąpienie zostało podzielone na trzy sekwencje, a jego kwintesencją okazał się napis w języku ukraińskim: „Jak rozpoznać to ciało”. Można odnieść wrażenie, że artysta starał się w ten sposób zrealizować postulat autora książki: „Nie należy pisać o ciele, lecz zapisać ciało – ciało, a nie cielesność”.[6] Rok wcześniej, w Piotrkowie Trybunalskim, wydobył ten napis w jęz...

Corpus (instalacja, Lublin, 2012)

W pracy „CORPUS” ważny jest nie tyle wątek przemijania, chociaż odniesienie do tematu vanitas jest aż nadto oczywiste, ile świadomość niemożliwości pozostawienia po sobie śladu i abstrakcyjnoś takiego pragnienia. Chodzi bardziej o pamięć - przezroczysty szklany klosz. Wykonany ze świeżych owoców napis – znak, przydany naturze porządek symboliczny - gubi sens wraz z kształtem organicznej kompozycji podczas procesu rozkładu – transformacji, przeistaczania z wielości w jedno. Owoce tracą swoje właściwości smakowe, kolor, konsystencje. Pod szklanym przykryciem, które początkowo chroni ten barwny „róg obfitości” wytwarza się swoisty mikroklimat. Na szkle zaczyna zbierać się woda. Widz traci ostrość widzenia, może jedynie przeczuwać nieuchronności tego, co będzie. Owoce wkrótce zamieniają się w jednorodną masę. Ich status zrównuje się w procesie zanikania. Utopijna ludzka ‘jedność’ w nawiązaniu do „Ciała” zamienia się w trwogę. (Magda Linkowska)

Obsługiwane przez usługę Blogger